Earth Poetica is an aesthetic action entangled between the artist’s inner horizon and the world. Letting collective imagery emerge in her determination to strengthen social accountability to further the ends of environmental justice, Beverly Barkat explores geographical latitudes and longitudes poetically in order to present us with a transfigured image of the planet: vast oceans and seas, mountains, rivers and More lakes, towns and cities, forests and grasslands, cultivated fields, industrial areas, deserts and steppes, all of it is disappearing, choked with plastic waste.
This emotional geography is intended to put us on our guard against the future we are helping to create, in an effort to force us to recognize what has changed in our picture of ourselves. In the face of the uncontrolled industrialization of production processes, the artist uses plastic waste to paint and sculpt moral maps that reveal not so much the vulnerability of planet Earth as the fragility of the human ethos. How to recognize the agency of the biosphere and its living ecosystems, perceiving their transformation by reflective subjects? How to take care of life by assuming aesthetic, moral and ethical responsibility? What social habitus needs to be cultivated to transform the significance of human action on the planet? Is it possible to imagine a project of life shared among all species? What relationship do we intend to develop with nature and its bounty?
Earth Poetica suggests a posthuman trace, an open reflection on how to plan the change: assigning an aesthetic value to the relationship that we are and will be able to establish and cultivate with such nonhuman subjects is one of the possible ways of generating other spheres of meaning, values, relations and knowledge, both individual and collective.

As always in her artistic practice, Beverly Barkat’s intimate imagery includes reality, starting with the material one of society. The absence of any separation between nature and culture reflects a necessarily unitary praxis, that of nature-culture: “For the philosophy of praxis, being cannot be disconnected
from thought, man from nature, activity from matter, subject from object” (A. Gramsci, Prison Notebooks; New York: International Publishers, 1971, p. 448).
This thought-material and action-subject that have been moving the artist toward the creation of Earth Poetica since 2019 have also guided her in turning the uncertain, confined and isolated time of the pandemic into a personal time of meditation: her thoughts grew subtle and lucid, the noise of daily life disappeared, her moral sense expanded, the world was revealed as territory in which to act. Day after day, for three years, the time of her artistic practice was transformed into a process of repetition, deconstruction and redefinition of the layers of public imagination gathered around plastic waste. Thanks to a community scattered around various parts of the globe that undertook to collect the plastic waste which has invaded its own living spaces and then donate it to the artist, the work reacted and took shape. In the artist’s studio, these materials were classified, selected, manipulated, cut, broken up, softened, crushed, ground, pulverized and polished. Fishing nets, bags, bottles, household articles, lids, labels and countless other kinds of plastic waste translated into a taxonomy that only in appearance seems to be based on color, form, hardness, strength and transparency; in part they are ready-mades that sublimate and put their own legitimacy and authenticity as garbage to the test in a new context.

Lacking an inclusive imagination and sense of justice, the Anthropocene destroys more than it is able to construct, consumes more than it promises to conserve, extracts more than it claims to protect. This harsh, but realistic image of an age that is amassing profit and inequality is impressed on the plastic waste through which Beverly Barkat chooses to open a profound aesthetic and poetic dialogue with society and the public sphere.
Like an Imago Mundi, Earth Poetica has turned into a manifesto on incomplete, failed and betrayed modernity. The inability to be modern is, as Bruno Latour stresses, the inability to “think of ourselves as modern” (B. Latour, We Have Never Been Modern, Cambridge, MA: Harvard University Press, 1993). Driven by a bulimic hunger for possession that swept away Hamlet’s doubt about human ontology long ago, we desire and acquire what within a very short time becomes the object of our disdain, goods that start out as treasure and immediately turn into trash, waste, dross. Object-subjects and subject-objects throng the global fantasies of the FAANG, distributed and circulated by the social engineering of profit, diluted in the computational socioeconomic project, swallowed up by and mixed with materialistic figments of the imagination.

Starting out from plastic waste, Earth Poetica reflects on the society of refuse: not just plastic and material, but sociocultural, psychological, political and emotional refuse, the kind that stops us from cultivating the individual and collective capacity to choose, change, include, comprehend, protect and preserve what is different from ourselves, whether human or nonhuman. Bringing numerous artistic languages and media into play, the artist’s emotional cartography reinterprets physical and digital maps, molding volumes into flat surfaces, softening or hardening the plastic waste to follow the contours of the ground and the movements of tectonic plates, imagining depth, expanse and altitude as the curves of a body that is also an organism endowed with ethos. Her natural geography provides us with an imaginary atlas that regards each and every one of us. Infinitely vaster, more complex, generous and generative than the partitions of power and domination, this posthuman feminine cosmos, able to contain without separating and to protect in order to preserve, to express the urgency of a radical change, is also the scenario that sows biomoral, bioethical and biopoetic imageries.

This new cartography is also a cosmic map of how, what, when and how much we aspire and are able to learn from forms of social and political organization in relation to the space and time of living in a reflective manner. The artist brings us face to face with the meaning that we intend to assign to our idea of legacy, civility, civilization. In this sense, Earth Poetica is an impulse that undermines any comfort zone. In the volume of the biosphere, chemical, artistic, physical, physiological, philosophical, political, historical, anthropological, sociological and scientific issues are intertwined and multiplied: using plastic waste, untreated bamboo, soy-based epoxy resin and metal, Beverly Barkat’s vision unites sculptural mass, pictorial density and social significance, stirring up multiple and radical images. The discarded fishing nets that threaten the oceans are reorganized to shape the great garbage patches—those of the North Atlantic, the South Atlantic, the North Pacific, the South Pacific and the Indian Ocean. The taxonomy of the colors retraces the artist’s personal memories: the multicolored Africa of her childhood, the Asia of her spiritual reflections, the Americas of the modern program, remote Oceania, the Europe of the democratic project. The routes and logic of the work evoke all the possible cartographies which the human race has needed to orient itself and to free itself from its own boundaries and its own fears. The horizons that open up before the work do not accelerate into the future, do not alienate toward accumulation, do not make promises. On the contrary, we can discern in them signs of the crisis and the critique needed to reformulate the weight and role of a new, resilient, vital, supportive and salutary project for the living ecosystems of which we are only a small part.

It doesn’t matter how much each of us knows about the metabolism of the biosphere: Earth Poetica is an act of dissent that speaks emotionally and rationally to the biosphere that lives and acts inside us. This physical metabolism requires sustainability, care, synergy, regeneration, resilience and circularity. In order to be incisive, determined and coherent, any vision implies sociocultural interconnectivity, participation and equanimity.
In her own biosphere, Beverly Barkat travels from one continent to the next, breaking down any partition that humanity would like to impose on nature, but also on itself, on its own subjective need to feel part of the world, on its own desire for the other. Lands, tongues, traditions, histories, communities, memories and relationships are intertwined in rhizomatic fashion within the equitable and inclusive horizon of Earth Poetica. It is the state of entanglement between material and meaning that Karen Barad considers the true motive of agency:

“Intra-acting responsibly as part of the world means taking account of the entangled phenomena that are intrinsic to the world’s vitality and being responsive to the possibilities that might help us and it flourish. Meeting each moment, being alive to the possibilities of becoming, is an ethical call, an invitation that is written into the very matter of all being and becoming. We need to meet the universe halfway, to take responsibility for the role that we play in the world’s differential becoming.” (K. Barad, Meeting the Universe Halfway. Quantum Physics and the Entanglement of Matter and Meaning; Durham-London: Duke University Press, 2007, p. 396)

The work invites the public to take a conscious critical position: at first sight and from a distance, it is reminiscent of the great stained-glass windows of Renaissance cathedrals, spaces of the marvelous flooded with light and color where the human bows its head before the sacred. But when you look more closely and in greater detail, it is possible to take a journey into an alchemical process in which lurk hidden messages, disguised graffiti and mordant meanings, dispersed in the blue of the oceans or elsewhere. Earth Poetica makes us think about the possibility of abandoning the status quo in order to exercise patience and act in a reflective way. The art of civil action requires the constitution of a public space of freedom in which it is possible to take advantage of ideas and opinions capable of transforming sociocultural, political, economic, emotional and moral relationships. The artist does not produce, but creates vital social space in order to remodel our inner relations and the ones we have with the world (R. Frascarelli, ‘L’arte di generare spazio sociale’, Riflessioni sistemiche, no. 22, 2020, pp. 87-101).

Beverly Barkat says: “It is necessary to go beyond everything that reduces our desire to understand, change, listen and include, beyond our fears and our certainties. And pay attention to the world.”? The urgency of the present situation indicates that balancing the systemic acceleration of industrialization and its effects on the life of the entire environmental ecosystem implies substantial aesthetic and epistemic changes. The multiscalar links and boundaries between biological, physical, digital, economic and sociocultural convergences have become harder to identify, challenging social values, jeopardizing the moral and ethical capacities of our consciousness, confusing our emotional landscapes. The time of progress has blown up with the failure of the Anthropocene and we are running the risk of turning the future into a tragedy.
The language of Earth Poetica echoes with these material and spiritual challenges, raising questions about the radical engagement of the public sphere and a new prospect of posthuman citizenship. Above all, this living sculpture shows us the planet as a common good of life. From Beverly Barkat’s present perspective, Earth Poetica surpasses any hierarchy and status: the artist’s aesthetic and poetic action demonstrates that there are no boundaries between art and society, between reality, politics, economics, science and the imagination. This interconnection is the true key to understanding what direction we really want to take and what freedom we intend to exercise in order to reshape our deep relationship with nature, individually and collectively.

. בהניחה לדימויים קולקטיביים להתגלות, בנחישותה לחזק את תחושת האחריות לקידום מטרות הצדק הסביבתי, בברלי ברקת חוקרת קווי רוחב גיאוגרפיים וקווי אורך פואטיים במטרה להציג לנו בבואה של כדור ארץ שעבר שינוי צורה: אוקיינוסים רחבים וימים, הרים, נהרות ואגמים, עיירות וערים, מדבריות ומישורים צחיחים – כל אלה נעלמו, נחנקו תחת פסולת הפלסטיק. הגיאוגרפיה הרגשית הזו נועדה להעמיד אותנו על המשמר More שמר מפני העתיד שאנו שותפים ביצירתו, זהו מאמץ לאלץ אותנו לזהות מה השתנה בראייתנו את עצמנו. מול התיעוש הבלתי נשלט של תהליכי הייצור, האמנית משתמשת בפסולת פלסטיק כדי לפסל ולצייר מפות מוסריות שחושפות פחות את הפגיעוּת של כדור הארץ, ויותר את השבריריות של האתוס האנושי.
כיצד נזהה את נציגי הביוספרה והמערכות האקולוגיות החיות שלה, שנתפסים בעיִן כהשתקפויות המשתנות תדיר? איך נדאג לחיים על ידי לקיחת אחריות אסתטית, מוסרית ואתית? איזה מכלול חברתי צריך לטפח כדי לשנות את השפעת הפעולה האנושית על כדור הארץ? האם זה בכלל אפשרי לדמיין פרויקט של חיים המשותף לכל היצורים? איזו מערכת יחסים אנו מתכוונים לכונן עם הטבע ועם השפע שהוא מציע לנו?
ארץ-פואטיקה משאירה עקבות פוסט-אנושיות, מעין השתקפות חופשית של 'איך לתכנן את השינוי': יציקת ערך אסתטי למערכת היחסים שאנו מבססים ומטפחים – ועוד נמשיך לבסס ולטפח – עם גורמים לא-אנושיים, היא אחת מהדרכים ליצור מעגלים נוספים של משמעות, ערכים, זיקות וידע – הן אישי והן קולקטיבי.
כהרגלה בגישתה האמנותית, הדימויים האינטימיים של בברלי ברקת כוללים את המציאות המתחילה בחברה, והן נעשות לחומר אחד. היעדרה של הפרדה בין 'הטבע' לבין 'התרבות' משקף תפיסה של טבע-תרבות כיחידה אחת: "עבור הפילוסופיה של המעשה, הקיום אינו יכול להיות מנותק מהמחשבה, האדם מהטבע, הפעולה מהחומר, הסובייקט מהאובייקט", כתב אנטוניו גראמשי (A. Gramsci, Prison Notebooks; New York: International Publishers, 1971, p. 448).
חומרי המחשבה ופעולת הסובייקט שהניעו את האמנית ליצירת ארץ-פואטיקה מאז שנת 2019, גרמו לה, בנוסף, להפוך את הזמן הרעוע, המתוחם והמבודד של המגפה לזמן אישי של התכוונות פנימית: המחשבות שלה הפכו צלולות ובהירות יותר, רעש החיים היומיומיים נעלם, חושיה המוסריים התחדדו, העולם נחשף בפניה כטריטוריה המאפשרת פעולה. יום אחר יום, במשך שלוש שנים, זמן היצירה שלה הפך לתהליך של מִחזור, פירוק והגדרה מחדש של שכבות הדמיון הציבורי שהצטברו כפסולת פלסטיק על פני העולם.
הודות לקהילה הפזורה בחלקים שונים סביב הגלובוס, שלקחה על עצמה לאסוף את אשפת הפלסטיק שפלשה למרחב המחייה שלה ולתרום אותה לאמנית, היצירה הלכה והתעצבה, הלכה והגיבה. בסטודיו האמנית החומרים הללו מוינו, נבחרו, עובדו, נחתכו, נשברו, רוככו, רוסקו, נכתשו, נטחנו ומורקו. רשתות דיג, שקיות, בקבוקים, חפצי בית, מכסים, תוויות ועוד אינספור סוגים של אשפת פלסטיק תורגמו לשפת סיווג שרק לכאורה נראית כמבוססת על צבע, צורה, קשיחות, חוזק ושקיפות; אך הם גם פריטי רדי-מייד שעברו צירוף, ובכך הם מעניקים אותנטיות ולגיטימציה משלהם לאשפה, הנבחנת בהקשר חדש.
כשהוא נעדר דמיון וחוש צדק, האדם האנתרופוצנטרי משמיד יותר ממה שהוא מסוגל ליצור, צורך יותר ממה שהוא מסוגל לשמר, מפיק יותר ממה שהוא טוען כי הוא מסוגל להגן עליו. הדימוי הקשה אך האמיתי הזה של עידן הצובר רווחים ואי-שוויון כאחד, מבוטא דרך אשפת הפלסטיק שבאמצעותה בוחרת בברלי ברקת לפתח שיח פיוטי ואסתטי עמוק עם החברה האנושית ועם המרחב הציבורי.
כמו האימגו מונדי, ארץ-פואטיקה הפכה למניפסט על מודרניות כושלת, חלקית ונבגדת. אי היכולת להיות מודרני, כפי שביטא זאת ברונו לאטור, הוא אי היכולת "לחשוב על עצמנו כעל מודרנים" (B. Latour, We Have Never Been Modern, Cambridge, MA: Harvard University Press, 1993). מונעים על ידי רעב בולמי לבעלוּת שטִאטא כבר מזמן את הספק של הַמלט על אודות ההיות, אנו 'משתוקקים אל' ו'משיגים את', מה שהופך תוך זמן קצר למשא לבוז מצדנו. טובין שמתחילים את דרכם כאוצרות ומיד הופכים לאשפה, לפסולת, למוֹתַר.
אובייקט-סובייקטים וסובייקט-אובייקטים, מוזנים בפנטזיות הגלובליות של חברות הפאאנ"ג (פייסבוק, אפל, אמאזון, נטפליקס וגוגל), פנטזיות שמופצות ומפומפמות על ידי אדריכלי ההנדסה החברתית למטרות רווח, נמהלים בפרויקט המִחשוב הסוציו-אקונומי, נמסכים בבדותות חומריות ונבלעים בדמיונות.
בכך שראשיתה באשפת פלסטיק, ארץ-פואטיקה זורקת אלומת אור על חברת הפסולת. לא רק פסולת של חומר ופלסטיק, אלא פסולת סוציו-תרבותית, פסיכולוגית, פוליטית ורגשית, מהסוג המונע מאיתנו לטפח את היכולת האישית והחברתית לבחור, לשנות, להכיל, להבין, להגן ולשמר את השונה מאיתנו, האנושי ושאינו אנושי. בהביאה ליצירתה שפות אמנותיות רבות ואף אמצעי מדיה, הקרטוגרפיה הפנימית-רגשית של האמנית מפרשת מחדש מפות פיזיות ודיגיטליות, יוצקת עוצמות לפני-שטח רדודים, מרככת או מקשה את פסולת הפלסטיק כדי להתאים לקווי המתאר של הקרקע ולתנועת הלוחות הטקטוניים, מדמיינת עומק, רוחב ועילוי כקימורי גוף, שהוא גם אורגניזם הניחן באתוס.
הגאוגרפיה הטבעית שלה מספקת לנו אטלס דמיוני המתקשר לכל אחת ואחד מאיתנו. והוא עצום לאין שיעור, מורכב יותר, רחב לב ויצרני יותר מחלוּקות של כוח ושליטה. הקוסמוס הנשי הפוסט-אנושי הזה מסוגל להכיל מבלי להפריד, להגן כדי לשמֵר, ומבטא את הצורך הדחוף בשינוי קיצוני. הוא גם תסריט שזורע את רעיון הדימוי הביו-מוסרי, הביו-אתי והביו-פואטי.
הקרטוגרפיה החדשה הזו היא גם מפה קוסמית המדגימה כיצד, מה, מתי וכמה אנו שואפים ללמוד ומסוגלים ללמוד מצורות שונות של התארגנות חברתית ופוליטית בהשתקף הזמן והמקום, ובאורח חיים המשוחח עם כל אלה.
האמנית מעמתת אותנו פנים אל פנים עם המשמעות שאנו מייחסים למחשבות שלנו על אודות מורשת, תרבות, ציוויליזציה. במובן זה, ארץ-פואטיקה היא דָחף שחותר תחת כל אזורי נוחות. בעולמה של הביוספרה סוגיות כימיות, אמנותיות, פיזיקליות, פיזיולוגיות, פילוסופיות, פוליטיות, היסטוריות, אנתרופולוגיות, סוציולוגיות ומדעיות שזורות זו בזו ומעצימות זו את זו: כשהחזון של בברלי ברקת משתמש בפסולת פלסטיק, במבוק טבעי, שרף צמחים ומתכת, הוא מתלכד לכדי מסה פיסולית, צפיפות ציורית ובשורה חברתית, תוך שהוא מלבה דימויים רבים וקיצוניים. רשתות הדיג המושלכות, המאיימות על האוקיינוסים, עוצבו מחדש כדי לשרטט את כתמי האשפה הגדולים – אלה של צפון האוקיינוס האטלנטי, דרום האוקיינוס האטלנטי, צפון האוקיינוס השקט, דרום האוקיינוס השקט והאוקיינוס ההודי.
מניפת הצבעים הולכת בעקבות זיכרונותיה האישיים של האמנית: אפריקה רבת-הצבעים של ילדותה, אסיה והשתקפויותיה הרוחניות, האמריקות של התכנית המודרנית, איי האוקיינוס השקט הנידחים, אירופה של הפרויקט הדמוקרטי. הנתיבים שבהם היצירה הולכת והלוגיקה שלה, מעוררים את כל הקרטוגרפיות האפשריות שהמין האנושי נזקק להן כדי להתמצא במרחב וכדי להוציא את עצמו לחופשי מפחדיו ומהמגבלות שבהן כבל את עצמו. האופקים הנפתחים בפני העבודה אינם נחפזים לתוך העתיד, אינם מתנכרים אל הצבירה, אינם מבטיחים דבר. להפך, אנו יכולים למצוא בהם את סימני המשבר ואת הביקורת הנדרשת כדי לעצב מחדש את משקלו של פרויקט חדש, רענן, מלא חיוּת ותומך, ואת תפקידו בהבראת המערכות האקולוגיות שאנו רק חלק קטן בהן.
אין זה משנה כמה כל אחד מאיתנו יודע על חילוף החומרים של הביוספרה: ארץ-פואטיקה היא מעשה של התנגדות שמדבר, רגשית ושכלית, אל הביוספרה שחיה ופועלת בתוכנו. חילוף החומרים הזה דורש קיימוּת, אכפתיות, סינרגיה, התחדשות, חוסן ומחזוריות. כדי שיהיה נוקב, נחוש וקוהרנטי, כל חזון דורש קישוריות סוציו-תרבותית, השתתפות וישוב דעת. בביוספרה שלה, בברלי ברקת נודדת מיבשת אחת לאחרת, מפרקת בדרכה כל מגבלה שהאנושות מנסה לכפות על הטבע, אך גם על האנושות עצמה, על הצורך הסובייקטיבי שלה להרגיש חלק מהעולם, על ההשתוקקות שלה אל האחר. ארצות, לשונות, מסורות, היסטוריות, קהילות, זיכרונות ומערכות יחסים שזורים ומשתרשים זה בזה באופק השוויוני והמכיל של ארץ-פואטיקה. זהו מצב של היקשרות בין חומר לבין משמעות, מצב שאותו קארן באראד מחשיבה כמניע האמיתי של הפעולה העצמאית:
"פעילות-פנים אחראית כחלק מהעולם פירושה לקיחה בחשבון של תופעת הסיבוכיות, שהיא מהותית לחיוניות העולם וליכולת ההיענות לאפשרויות שעשויות לסייע לנו, ולשגשוג שלו. פגישה עם כל רגע, להיות חי לאפשרויות ההיות, זוהי קריאה מוסרית, הזמנה שנכתבה לתוך עצמותן של כל הוויה והיות. אנו צריכים לפגוש את היקום בחצי הדרך, לקחת אחריות על התפקיד שאנו ממלאים בהוויה המשתנה של העולם".
(K. Barad, Meeting the Universe Halfway. Quantum Physics and the Entanglement of Matter and Meaning; Durham-London: Duke University Press, 2007, p. 396)
היצירה מזמינה את הקהל לנקוט עמדה ביקורתית מודעת: במבט ראשון וממרחק היא מעלה זיכרונות של חלונות הזכוכית העצומים של כנסיות הרנסאנס, חללים של המופלא המוצפים באור וצבע, מקום שבו האדם מרכין את ראשו בפני הקודש. אך כאשר מתבוננים מקרוב וביתר שימת לב, נוצרת האפשרות לצאת למסע אל תהליך אלכימיה שבו מרצדים מסרים נסתרים וטמונות כתובות קיר ומשמעויות חדות, ואלה פזורים בכחול האוקיינוסים או במקומות אחרים. ארץ-פואטיקה גורמת לנו לחשוב על נטישת המוכַּר כדי לתרגל סבלנות ודרך של פעולה מתבוננת.
אמנות הפעולה האזרחית דורשת ייסוד מרחב ציבורי של חירות, שבו אפשר יהיה להשתמש ברעיונות ודעות המסוגלים ליצור שינוי במערכות היחסים הסוציו-תרבותיות, הפוליטיות, הכלכליות, הרגשיות והמוסריות. האמנית אינה מייצרת אלא יוצרת מרחב חברתי חיוני, במטרה לעצב מחדש את יחסינו הפנימיים ואת היחסים שאנו מקיימים עם העולם. (R. Frascarelli, ‘L’arte di generare spazio sociale’, Riflessioni sistemiche, no. 22, 2020, pp. 87-101).
בברלי ברקת אומרת כי "צריך להתעלות מעל כל מה שמקטין את הרצון שלנו להבין, לשנות, להקשיב ולכלול, מעל לפחדים ולאי הוודאויות שלנו. ולשים לב לעולם". הדחיפות של המצב הנוכחי מצביעה על כך שאיזון התיעוש המואץ והשפעתו על חיי המערכת האקולוגית-סביבתית, ייגזר משינוי תודעתי ואסתטי עמוק.
הקישורים והגבולות מרובי-התועלת בין צירופים ביולוגיים, פיזיים, דיגיטליים, כלכליים וסוציו-תרבותיים הפכו קשים יותר לזיהוי, והם מאתגרים את הערכים החברתיים, מסכנים את היכולת המוסרית והאתית של התודעה האנושית, מטשטשים את הנוף הנפשי שלנו. זמן הקדמה פקע עם כישלון האנתרופוקן, ואנו מסתכנים בהפיכת העתיד לטרגדיה.
השפה של ארץ-פואטיקה מהדהדת את האתגרים החומריים והרוחניים, מעלה שאלות על מעורבות רדיקלית של הספירה הציבורית, כמו גם תקווה חדשה לאזרחות פוסט-הומנית. מעל לכל, הפסל החי הזה מציג את הפלנטה שלנו כ'טוב משותף' של חיים. מנקודת מבטה הנוכחית של בברלי ברקת, ארץ-פואטיקה מתעלה על כל היררכיה ומעמד: הפעולה האסתטית והפואטית של האמנית ממחישה כי אין גבולות בין אמנות לחברה, בין מציאות, פוליטיקה, כלכלה, מדע ודמיון. חיבור זה הוא מפתח אמיתי להבנה לאן אנו שמים את פעמינו, ואיזו חירות אנו מעוניינים לתרגל במטרה לעצב מחדש את עומק יחסינו עם הטבע, הן אישית והן קולקטיבית.

أرضٌ شاعريّة هو عمل فني جمالي يربط بين آفاق الفنان الداخلية وبين العالم. من خلال سماحها لكشف الصور الجماعية، وتصميمها على تعزيز الاحساس بالمسؤولية لتحقيق أهداف العدالة البيئية، تقوم الفنانة بيفرلي برْكات بدراسة خطوط العرض الجغرافية وخطوط الطول الشاعرية لكي تعرض لنا انعكاساً لكرة أرضية قد تَغيّرَ شكلها: محيطات واسعة وبحار، جبال، أنهار وبحيرات، قرى ومدن، صحاري وسهول – كلها More اختفت، اختنقت تحت النفايات البلاستيكية.
تسعى هذه الجغرافيا العاطفية في جعلنا على استعداد لمواجهة المستقبل الذي نحن شركاء في إنشائه، إنها محاولة لإجبارنا على إدراك ما تغيّر في نظرتنا لأنفسنا. لمواجهة التصنيع وعمليات الإنتاج التي لا يمكن السيطرة عليها، تستخدم الفنانة النفايات البلاستيكية لنحت ورسم خرائط أخلاقية لكي تكشف لنا عن هشاشة الأرض، ولكن بشكل أكبر للكشف عن هشاشة الروح البشرية.
كيف يمكننا أن نحدّد ممثلي البيوسفيرا وأنظمتها البيئية الحية، التي تعتبرها العين انعكاسات متغيرة باستمرار؟ كيف نعتني بالحياة من خلال تحمل المسؤولية الجمالية والأخلاقية؟ ما هو المركّب الاجتماعي الذي يجب صقله لتغيير تأثير تصرفات الإنسان على كوكب الارض؟ هل من الممكن تخيّل مشروع حياة مشترك لجميع الكائنات؟ ما هي العلاقة التي ننوي إقامتها مع الطبيعة ومع الوفرة التي تقدمها لنا؟
تترك أرض شاعريّة أثرًا لما بعد الإنسان، وهو نوع من الانعكاس الحر لـ "كيفية التخطيط للتغيير": إن إدخال قيمة جمالية في العلاقة التي ننشئها مع عوامل غير إنسانية ونعتني بها - وسنواصل ترسيخها والاعتناء بها - هو أحد السبل لخلق المزيد من الحلقات الإضافية للمعاني، القيم، الارتباطات والمعرفة - الشخصية والجماعية.
كما هو معتاد في أسلوبها الفني، تتضمن صور بيفرلي بركات الحميمية الواقع الذي يبدأ بالمجتمع، ويصبح مادة واحدة. يعكس غياب الفصل بين "الطبيعة" و "الثقافة" مفهوم الطبيعة والثقافة كوحدة واحدة: "بالنسبة لفلسفة العمل، لا يمكن فصل الوجود عن الفكر، الإنسان عن الطبيعة، الفعل عن المادة، والموضوعي عن الذاتي" كتب أنطونيو غرامشي (A. Gramsci, Prison Notebooks; New York: International Publishers, 1971, p. 448).
مواد الفكر والعمل الذاتي التي دفعت الفنانة لإنشاء أرض شاعرية منذ عام 2019، جعلتها، بالإضافة إلى ذلك، تحويل الفترة الغامضة، المحصورة والمعزولة بسبب الوباء، الى وقت شخصي للتأمل: أصبحت أفكارها أكثر صفاء ووضوحًا، ضوضاء الحياة اليومية اختفت، وشحذت حواسها الأخلاقية، برز العالم في وجهها كمساحة تُمَكّن العمل. يومًا بعد يوم، ولمدة ثلاث سنوات، أصبح وقتها الإبداعي عبارة عن عملية إعادة تدوير، تفكيك وإعادة تحديد طبقات الخيال العام التي تراكمت كنفايات بلاستيكية حول العالم.
بفضل مجتمعات منتشرة في أجزاء مختلفة حول العالم، أخذت على عاتقها جمع القمامة البلاستيكية التي غزت مساحة عيشها والتبرع بها للفنانة، بدأ العمل الإبداعي بالتبلور. في استوديو الفنانة، تم تصنيف هذه المواد، اختيارها، معالجتها، تقطيعها، تكسيرها، تليينها، سحقها، طحنها وصقلها. شِباك صيد، حقائب، زجاجات، أدوات منزلية، أغطية، ملصقات وقطع أخرى لا حصر لها من النفايات البلاستيكية تُرجمت إلى لغة تصنيف تستند ظاهريًا فقط على اللون، الشكل، الصلابة، القوة والشفافية؛ لكنها أيضًا أغراضاً جاهزة ("ريدي ميد") تم دمجها في العمل الفني، مما يمنح القمامة أصالة وشرعية، ويتم دراستها في سياق جديد.
يقوم الانسان، الذي يفتقد الى الخيال والاحساس بالعدالة، بالتدمير أكثر مما يستطيع أن يخلق، يستهلك أكثر مما يستطيع الحفاظ عليه، ينتج أكثر مما يدّعي أنه قادر على المحافظة عليه. يتم التعبير عن هذه الصورة الصعبة، ولكن الحقيقية، لعصر يكتسب الأرباح وعدم المساواة، من خلال القمامة البلاستيكية التي تختار من خلالها بيفرلي بركات تطوير حوار شاعري وجمالي عميق مع المجتمع البشري والفضاء العام.
كالإماغو موندي، أصبحت أرض شاعرية بيانًا للحداثة الفاشلة، الجزئية والمُخانة. عدم القدرة على أن نكون حديثين، كما يؤكد برونو لاتور، معناه عدم القدرة على "التفكير عن أنفسنا على أننا حديثين" (Latour, We Have Never Been Modern, Cambridge, MA: Harvard University Press, 1993). مدفوعون بالشغف بحب الامتلاك الذي أزال منذ زمن طويل شك هاملت حول الوجود، إننا "نتوق إلى" و "نحصل على"، ما سيصبح سريعا موضوع ازدراءنا. سلعٌ تبدأ رحلتها ككنوز وتتحول على الفور إلى نفايات، فضلات كماليات. تستمد الاغراض والموضوعات قوتها من الاوهام العالمية لشركات PANG (فيسبوك، آبل، أمازون، نيتفليكس، غوغل)، التي ينشرها ويضخها مهندسي الهندسة الاجتماعية من أجل الربح، وتخلط بمشروع الحوسبة الاجتماعي الاقتصادي، تُغطى بالتلفيقات المادية وتُبتلع في الخيالات.
بسبب بدايتها بالنفايات البلاستيكية، تتسلط أرض شاعرية الضوء على مجتمع النفايات. ليس فقط نفايات المواد والبلاستيك، ولكن نفايات اجتماعية ثقافية، نفسية، سياسية وعاطفية، من النوع الذي يمنعنا من تنمية القدرة الفردية والاجتماعية على الاختيار، التغيير، الاحتواء، الفهم، الحماية والمحافظة على ما هو مختلف عنا، الإنساني وغير الإنساني. من خلال استخدام العديد من اللغات الفنية والوسائط لعملها، فإن الكارتوغرافيا العاطفية الداخلية للفنانة تعيد تفسير الخرائط الحقيقية والرقمية، تضيف عمقا للأسطح المستوية، تُليّن أو تُصلّب النفايات البلاستيكية لتتناسب مع خطوط الأرض وحركة الصفائح التكتونية، تتخيّل عمقا، عرضا وارتفاعا كمنحنيات جسم، وهو أيضًا كائن حي له روح.
توفر لنا جغرافيتها الطبيعية أطلسًا وهميًا يتواصل مع كل واحد منا. وهو كبير جدا، أكثر تعقيدًا، كرمًا، وأكثر إنتاجية من نزاعات السلطة والسيطرة. هذا الكون الأنثوي ما بعد الإنسان قادر على الاحتواء بدون فصل، وعلى الحماية للحفاظ عليه، ويعبر عن الحاجة الملحة لتغيير جذري. إنه أيضًا سيناريو يزرع فكرة الصورة البيو-أخلاقية والبيو-شاعرية.
الكارتوغرافيا الجديدة هذه هي أيضًا خريطة كونية توضح كيف، ماذا، متى وكم نطمح إلى التعلم وقادرون على التعلم من الأشكال المختلفة للتنظيم الاجتماعي والسياسي بانعكاس الزمان والمكان، وبأسلوب الحياة الحديث ايضا.
تواجهنا الفنانة وجهاً لوجه بالمعنى الذي نُلحقُه بفِكرنا حول التراث، الثقافة والحضارة. وبهذا المعنى، فإن أرض شاعرية هي دافع يقوض جميع مجالات الراحة. في عالم البيوسفيرا تكون القضايا الكيميائية، الفنية، الفيزيائية، الفلسفية، السياسية، التاريخية، الأنثروبولوجية، الاجتماعية والعلمية متشابكة ببعضها وتعزز بعضها البعض: حيث تستخدم رؤية بيفرلي بركات النفايات البلاستيكية، الخيزران الطبيعي، المعدن والإيبوكسي المصنوع من حبوب الصويا، وتتكتل ككتلة نحت، ككثافة رسم وكبشارة اجتماعية، مع إثارة صور متعددة وجذرية. تم إعادة تصميم شِباك الصيد المهملة، التي تهدد المحيطات، لرسم وتحديد بقع النفايات الكبيرة - تلك الموجودة في شمال المحيط الأطلسي، جنوب المحيط الأطلسي، شمال المحيط الهادئ وجنوب المحيط الهادئ والمحيط الهندي.
تتتبّع مجموعة الألوان ذكريات الفنانة الشخصية: أفريقيا متعددة الألوان لطفولتها، آسيا لانعكاساتها الروحية، الأمريكتين لبرنامج الحداثة، جزر المحيط الهادئ النائية، أوروبا للمشروع الديمقراطي. إن المسارات التي يسير فيها العمل ومَنْطِقِه، توقظ كل الكارتوغرافيات الممكنة التي يحتاجها الجنس البشري من أجل توجيه نفسه في الفضاء وتحرير نفسه من مخاوفه ومن القيود التي ارتبط بها. الآفاق التي تنفتح أمام العمل لا تتسارع إلى المستقبل، لا تنفر من التراكم، ولا تقدّم الوعود. بل على العكس، نجد فيها بوادر الأزمة والنقد المطلوب لإعادة تشكيل حجم مشروع جديد، حيوي وداعم، ووظيفته في استعادة النظم البيئية التي نحن جزء صغير منها.
لا يهم كم يعرف كل منا عن عمليات البيوسفيرا الأيضية: أرض شاعرية هي عمل مقاومة يتحدث بشكل عاطفي وفكري الى البيوسفيرا التي تعيش وتعمل بداخلنا. تتطلب عملية الايض هذه الاستدامة، الرعاية، التآزر، التجديد، المرونة والتكرار. لكي تكون مؤثرة، حازمة ومتماسكة، تتطلب كل رؤية تواصل اجتماعي-ثقافي، مشاركة واتزان. في البيوسفيرا التابعة لها، تتنقل بيفرلي بركات من قارة إلى أخرى، وتفكك على طول طريقها كل القيود التي تحاول البشرية فرضها على الطبيعة، ولكن أيضًا على الإنسانية نفسها، على حاجتها الذاتية للشعور بأنها جزء من العالم، وشوقها إلى الآخر. إن الدول، اللغات، التقاليد، التاريخ، المجتمعات، الذكريات والعلاقات متشابكة ومتجذرة في أفق المساواة والشمول لأرض شاعرية. إنها حالة ارتباط بين المادة والمعنى، وهي حالة تعتبرها كارين باراد الدافع الحقيقي للعمل المستقل:
"العمل الداخلي المسؤول كجزء من العالم يعني مراعاة ظاهرة التشابك، وهو أمر ضروري لحيوية العالم والقدرة على الاستجابة للإمكانيات التي قد تساعدنا، ومن اجل ازدهاره. مواجهة كل لحظة، أن نكون احياء لإمكانيات الكينونة، هذه قراءة أخلاقية، دعوة مكتوبة في جوهر كل كينونة ووجود. نحن بحاجة إلى مقابلة الكون في منتصف الطريق، وتحمل مسؤولية الدور الذي نلعبه في الكينونة المتغيرة للعالم".
(K. Barad, Meeting the Universe Halfway. Quantum Physics and the Entanglement of Matter and Meaning; Durham-London: Duke University Press, 2007, p. 396)
يدعو العمل الجمهور إلى اتخاذ موقف نقدي واعي: للوهلة الأولى ومن بعيد، يذكرنا العمل بالنوافذ الزجاجية الضخمة لكاتدرائيات عصر النهضة، والمساحات الرائعة التي يغمرها الضوء واللون وفيها يحني الإنسان رأسه أمام القداسة. ولكن عندما تنظر عن كثب وعن قرب، يمكننا الخروج في رحلة إلى عملية كيميائية تكمن فيها الرسائل المخفية، تختبئ فيها كتابات الجدران والمعاني البليغة، المنتشرة في زرقة المحيطات أو في أي مكان آخر. تجعلنا أرض شاعرية نفكر في التخلي عن المألوف للتعوّد على الصبر واسلوب عمل تأملي.
يتطلب فن العمل المدني إنشاء مساحة عامة للحرية، حيث يمكن استخدام الأفكار والآراء القادرة لإحداث تغيير في العلاقات الاجتماعية، الثقافية، السياسية، الاقتصادية، العاطفية والأخلاقية. لا تُنتج الفنانة بل تَخلق مساحة اجتماعية حيوية، من أجل إعادة تشكيل علاقاتنا الداخلية والعلاقات التي نقيمها مع العالم (R. Frascarelli, ‘L’arte di generare spazio sociale’, Riflessioni sistemiche, no. 22, 2020, pp. 87-101).
تقول بيفرلي بركات إنه "يجب أن نتجاوز كل ما يقلل من رغبتنا في الفهم، التغيير، الاصغاء والاحتواء، نعلو فوق مخاوفنا وشكوكنا. والانتباه إلى العالم". تشير الضرورة الملحة للوضع الحالي إلى أن توازن التصنيع المتسارع وتأثيره على حياة النظام البيئي يرتكز على تغيير فكري وجمالي عميق.
أصبح تحديد الروابط والحدود بين التوليفات البيولوجية، المادية، الرقمية، الاقتصادية، الاجتماعية والثقافية أكثر صعوبة، تتحدى القيم الاجتماعية، تُعرِّض للخطر القدرة الأخلاقية والمعنوية للوعي البشري، وتحجب طبيعتنا النفسية. انتهى زمن التطور مع فشل الأنثروبوسين، ونحن نخاطر في تحويل المستقبل إلى مأساة.
تعكس لغة أرض شاعرية التحديات المادية والروحية، تثير تساؤلات حول الانخراط الراديكالي في المجال العام، بالإضافة الى أمل جديد في المواطنة لما بعد البشرية. وفوق كل شيء، يعرض هذا التمثال الحي كوكبنا على أنه "الجيّد المشترك" للحياة. حسب رأي بيفرلي بركات الحالي، تتجاوز أرض شاعرية كل التسلسل الهرمي والمكانة: يوضح العمل الجمالي والشاعري للفنانة أنه لا توجد حدود بين الفن والمجتمع، بين الواقع، السياسة، الاقتصاد، العلوم والخيال. هذا الدمج هو مفتاح حقيقي لنفهم إلى أين نحن ذاهبون، وما هي الحرية التي نرغب في ممارستها من أجل إعادة تشكيل عمق علاقتنا مع الطبيعة، على الصعيدين الفردي والجماعي.